Twee regels die overeenkomen voor mensen met tattoeages en mensen met HSP: 1. Vertel het niet tegen je baas 2. Verberg het voor je (groot)ouders.
Het is opvallend hoeveel verhalen ik al gehoord heb die de twee met elkaar verbinden. Ik ben dan ook de mening toegedaan dat die connectie er is. Het laten zetten van inkt is een ervaring. Het is een bevestiging. Het is een gevoel. Een sluiting van een periode.
Ik denk dat HSP-ers dit van nature voelen en maar weinig zinloze flutwerkjes de karkassen affraaien van de gevoelige mens onder ons.
Maar we praten er niet over. We lijden/leiden in stilte. Voor de één een roeping voor de ander een kwaal. HSP is óf heel raar óf heel interessant.
Ik heb mijn keuze gemaakt. En ik heb me voor ergere dingen niet geschaamd. Dus fuck it: ik zeg het gewoon!
Ik heb een tatoeage.
futslung 