Ben ik de enige?
Kan het me niet voorstellen…
Ik geloof niet dat er heel veel zijn
Maar de enige, nee, dat geloof ik niet
Ik kan niet de enige zijn

Laat ik er maar voor uit komen: eerlijkheid duurt het langst.

Ik vind ugl een leuk woord. Het meest tranentrekkende verhaal wordt voor mij een prachtig verhaal door het gebruik van ugl. Ik moet het dan ook hardop uitspreken: ugl.

Ugl dus.

Het overleven van de sterkste is niet langer van toepassing in de wereld. Darwin zal postuum zijn theorie moeten herschrijven. Tegenwoordig is het niet langer de sterkste, maar degene met de grootste bek. Zelfs als je absolute kolder verkoopt, kan je je gelijk nog krijgen als je maar hard genoeg blèrt.

Er is te weinig begrip meer voor futiliteiten als regels, waarheid, eer, geweten, redelijkheid, billikheid en andere shizzle. Daarbij boezemt groot en sterk geen ontzag meer in.

Misschien is de tijd gekomen om het tij te keren. Tijd om te devolueren. De stap terug te maken zonder 7 miljard heersers.

Denk er maar eens over na kut, de volgende keer dat je met je afgetrapte kut citroen mij snijdt en me de middelvinger geeft.

De volgende keer stap ik uit en zal je voelen hoe een stap terug voelt.

Prachtige verhalen over onbewoonde eilanden. Ik wil daar niet zijn. Ik voel me soms juist een onbewoond eiland. Een eiland waar mensen aanmeren, hun vuurtje op opstoken, hun vuil laten slingeren, en op pissen en schijten. En als ze klaar zijn, vertrekken ze weer. Het onbewoonde eiland eenzaam en alleen achterlatend. De indruk van een mens rijker. Niet verlangend, maar wel wetend dat onbewoond aantrekt en het niet lang zal duren voor zijn rust weer verstoord wordt.

Wat zal Moeder Aarde trots op me zijn.

Laat mij los. Het verstandigste wat ik kan en zal zeggen in drie woorden: laat mij los. Het is mijn antwoord op zoveel vragen  die gesteld worden, maar boven alles een antwoord op de vraag die je me niet stelde.

Nee, ik ben het niet voor jou. Nee, dat zal ik ook nooit zijn. Nee, je hebt er niet direct iets mee te maken.

Ja, je ziet dingen verkeerd. Ja, je interpretatie van wat je denkt te zien is onjuist. Ja, eigenlijk ben je een beetje ongeduldig.

Zelfs als ik nu alle tijd voor je zou hebben, ben ik het nog niet voor jou. Omdat ik je niet waard ben. Laat mij los.

Ik ontving een comment op mijn Rituals (2) blog. Als je het mij vraagt, hadden ze dat beter kunnen doen op de eerste, maar ik sta niet bekend om mijn marketing skills…anyhow:

In mijn wereld is dit een uitnodiging voor een langdurig gesprek over de diversiteit van de aangeboden producten, misschien zelfs een uitnodiging om me iets toe te sturen op het adres wat er in mijn mail stond of nou, laten we eerlijk zijn, minimaal een bevestiging van ontvangst. Een afwijzing eventueel, heel eventueel hoor.

Al twee weken is Rituals bezig met een antwoord te componeren. Ik ben bang dat ze ingezien hebben dat een minimale blogger als ondertekende geen invloed heeft op de grote Rituals. Daarbij heb ik natuurlijk weggegeven dat ik toch wel blijf shoppen bij Rituals gezien de vrouwelijke collega’s.

Maar ik, Nicole, verlangde naar een nieuwe antwoord van je…

Het laatste weekend van de herfstvakantie, toen de herfstvakantie nog onverdeeld Nederland aandeed, was traditioneel het laatste weekend dat de campings nog open waren. Dit geldde voor iedereen, dus ook bij de boer en de Scouting veldjes die vaak niet meer waren dan iets van gras, tussen iets van bomen, met de mogelijkheid je Hudo te graven. En zoals wij het weer kennen in Nederland, zweette je het ene jaar in je Fleecejas en liep je het jaar daarna met opgestroopte mouwen.

Wij liepen het laatste weekend van elke herfstvakantie, toen de herfstvakantoe nog onverdeeld Nederland aandeed, een van de LAW-paden die ons land rijk is. De Lange Afstands Wandelpaden lopen bijvoorbeeld van de zee tot aan de grens met Duitsland. Elk jaar pakte we een flink stuk en liepen we met volle bepakking vanaf het punt waar we vorig jaar gebleven waren tot waar we gepland hadden uit te komen.

Aangekomen op het Scoutingveldje, maakte we met ons allen het eten voor iedereen. Mensjes die stuk waren, hielden zich bezig met simpele klusjes vanaf hun hol, terwijl de mensen die nog konden, de tweepersoonstentjes opzetten. Waar je in die tijd nog wel bijna van zeker kon zijn ,toen de herfstvakantie nog onverdeeld Nederland aandeed, was dat het ‘s nachts vroor. Zodra de zon weg was, klapte de temperatuur van verschillende hoogtes naar beneden.

Uiteraard werd de nacht na een goede maaltijd ingeluid met een lichamelijke uitdaging (spelletje) voordat we het vuur ontstaken wat in de tussentijd was opgebouwd. Het grootste gedeelte van de nacht die dit weekend brak, toen de herfstvakantie nog onverdeeld Nederland aandeed, zaten wij met ons gezicht richting een loeiheet vuur en met onze rug in de kou. Het besef dat dit een raar gevoel is, zal de meesten niet eens geraakt hebben. Van voren, slaat het stoom van je broek, terwijl de rijp aan de achterkant van je jas neerslaat.

Zo deden wij dat, in het laatste weekend van de herfstvakantie, toen de herfstvakantie nog onverdeeld Nederland aandeed.

Ik heb het de laatste tijd steeds meer. Ik denk dat ik verstandiger word. Ik denk dat ik er verstandiger aan doe. Je kan niet veranderen wat onveranderbaar is, wat in het Engels beter bekt. Ik zoek het niet meer op. Mijn boosheid zou alleen gestoeld zijn op mijn teleurstelling.

Emoties bij emoties. Wees boos als je boos bent. Verdrietig als je verdrietig bent. En boven alles, lach als je gelukkig bent. En niet alles door elkaar heengooien!

En als onvolleerde: als de verkeerde emotie dreigt…draai je om en loop weg.

Dit is mijn pauzeweek. In mijn afschakelen van 80-100 uur per week, ga ik terug naar mijn normale 60. Het heeft lang genoeg geduurd en ik kan gewoon niet meer. Ik ben op.

Daarom is dit mijn week. De week waarin ik relatief weinig werk, tot rust kom en mezelf oplaad voor de komende periode. De komende weken en maanden ga ik er weer tegenaan. Proberen om een evenwicht te vinden. Om dit project af te maken en afstand te doen van le petten die ik draag.

Alleen de kapiteinssteek hou ik. Dwars op mijn hoofd.

Hij staat er. Op mijn linkervoet. Mijn berepoot gevuld met Maori en Polynesische karakters. Ik ben trots. Ik ben trots een beer te zijn. En nog meer op een aanvulling van mijn collectie.

Dit was geen fijne. Op mijn andere voet had ik er ook al één en ik was vergeten dat het niet een fijn plekje is. Maar de pijn hoort erbij. Het kleine offer dat je brengt voor een levenlang plezier.

Het hoort bij mij. Nu al. Ik ben weer een stukje beterder.

De betreffende man in kwestie zette een foto in TL van een dame. Hij zegt dat zij dit gevraagd heeft om te doen. Zij zegt dat dit pertinent onjuist is en dat dit een zeer ongepast grapje is. Twee dames bemoeien zich ermee en zeggen de man dat dit niet okay is. Hij blijft bij zijn verhaal en gaat in de tegenaanval waarbij hij hele lelijke berichten stuurt in DM, mail en sms. Mensen om dit clubje ruziemakers proberen dit nog te sussen en te bemiddelen, maar worden eveneens geschoffeerd en geblocked door de betreffende man.

Dan slaat het over naar de grote en meer extraverte accounts en is er geen ontkomen meer aan. De interpretatie van alles wat geschreven wordt, is bij iedereen anders en er ontstaan kampen binnen kampen. Daarbij bemoeit de hele twitter community zich met iets waar ze half weet van hebben en worden de oudste koeien weer uit de sloot getrokken.

Zijn jullie er ook al klaar mee? Kan het nou weer leuk worden?