De ergste strijd die ik gestreden heb met mijn stiefvader, ging over het meest onbenullige wat je je kan indenken. Jarenlang hebben wij openlijke strijd geleverd over: het dragen van sloffen. Hij wilde dat ik thuis sloffen droeg, ik wilde dat niet.

Ik droeg kisten. Altijd. Winter en zomer. Als ik geen kisten droeg, liep ik op blote voeten. Maar ik moest en ik zou sloffen dragen. Echt niet dus.

Jong als ik was, zat mijn kont tegen de krib geplakt en dit heb ik volgehouden tot ik het huis werd uitgetrapt. Mijn enige echte revolutiepunt, maar alles wat ik had zat daarin.

Ik liep trap op en af op mijn kisten, ook als ik het huis verliet voor mijn krantenronde…om vier uur…

Achteraf…ik was kinderachtig…ik had toen al de betere kunnen zijn…ik was een ongelukkig kind die te oud was voor zijn leeftijd.

Ik haal nu een hoop in…en sinds een jaar draag ik…that’s right…sloffen.

Niets zo mooi gespeeld als Urban Cool. De houding die iemand aanneemt om te overleven. Voor sommige een grote jas met bontkraag, voor een ander een dikke auto.

Urban Cool is een prachtige rol die eenieder zich aanmeet om ‘te overleven’. Attitude om ervoor te zorgen dat niemand je lastig valt, je niet aangesproken wordt of in ieder geval je geen gezeik krijgt.

Urban Cool is the biggest Urban Myth…

Geen nut om het uit te stellen. Iets met een pleister. Get it over with. Pijn is controleerbaar zolang je weet dat het pijn gaat doen. Als je het uit de weg gaat, zal je schrikreactie alleen al voor meer pijn zorgen dan het met open vizier tegemoet te treden.

Stap op het pad van je pijn. Loop het tegemoet. Jeuken gaat het toch, kan je er beter maar vanaf zijn.

Bring the pain.

Zoals gezegd: kansberekening was niet mijn sterkste onderdeel van Wiskunde A. Ik gebruik het nog steeds veelvuldig, maar meer om mijn gevoel te bevestigen of om deze te challengen. Mijn gevoel is bijna altijd juist, de keuzes die ik maak doordacht en ik kan zonder te knipperen kiezen voor de meest onlogische weg die ik alleen zie.

Geen glazen bol. Gewoon een goed gevoel voor inschatten. Situaties, mensen, alle andere mogelijke factoren: alles weegt mee voor de keuze die ik uiteindelijk in minder dan een seconde lijk te maken.

Best vermoeiend trouwens.

Ik ben een denker. Ik denk de hele dag en nacht door. Alle mogelijke scenario’s passeren de revue. Hierdoor lijkt het alsof ik elk antwoord zomaar uit mijn mouw schud. Was het maar zo.

Elke mogelijkheid voor alles wat er op een dag kan gebeuren, staat al klaar in mijn hoofd, klaar om zijn weg te vinden in reactie op wat er gebeurt of pro-actief op wat er komen gaat. Ondanks dat kansberekening niet mijn sterkste wiskundeonderdeel was, is mijn estimation bijna altijd correct. Het vermijden van onhandige situaties is een sport geworden waarin ik bij voorbaat het goud heb gewonnen.

Piekerpeinzen doe je van binnen. Op het moment dat je het uit ben je een twijfelkont en kom je minder zeker over.

Dan maar arrogant en overal een antwoord op.

Het moment is daar: mijn vader is met pensioen. Wat zal de beste man nu gaan doen… Ik heb werkelijk geen idee waarmee hij zijn dagen gaat vullen. Hij heeft volgens mij een nieuwe vriendin waarmee hij zich wel vermaakt, maar of dat nu een dagvullend programma gaat zijn op hun leeftijd.

Mijn vaders favoriete gespreksonderwerp was zijn werk: hij haatte het. Sinds zijn ‘eigen kantoor’ werd opgeheven een jaar of 10 geleden, werkte hij op een vreselijke plek met vreselijke collega’s waar ik hem nog nooit iets goede over heb horen zeggen.

Ik weet wel hoe hij de komende 10 dagen gaat vullen: vandaag vertrekt mijn vader met de bus (!) naar Spanje. Met de band gaan ze aldaar het seizoen afsluiten voor andere oude lui en het seizoen inluiden voor de overwinteraars.

Misschien blijft hij er wel.

Thuis gekomen, voel ik dat er iets mist. Het is niet compleet. De jongens komen rennend op me af en omhelsen me, terwijl ze normaal gesproken bijna verkleefd lijken met hun DS of de tv. Zoveel aanhankelijkheid is minimaal curieus te noemen. Het gevoel groeit. Er mist iets. Iets wat mij dierbaar is. De kamer ingelopen, kan ik me de eerste twintig minuten niet voor de geest halen wat ik mis. Ik heb mezelf maar op de bank gezet en kijk de jongens keuvelen met strijkkralen en een stuiterbal, terwijl mijn gevoel van gemis nog groter wordt. Ineens weet ik het.

Mijn dochter is uit logeren

Ik mis mijn liefste dochter. Ik mis haar nu ze boven in haar bed zou moeten liggen. Ik heb de gordijnen toch maar dicht gedaan en weet nu al dat ik zo voor ik zelf ga slapen toch haar kamer inloop. Met mijn mobiel naast mijn bed zal ik proberen te slapen, paraat om op pad te gaan als ze haar vader nodig heeft.

Is ze al bijna weer thuis?

De prachtigste en mooiste verhalen van mijn vrienden. Ongelooflijk. Wat een talent. Zoveel mooie vertellingen die als je het verhaal erachter kent, zo diep zijn, zo eerlijk zijn en mij zo vreselijk raken.

Schrijf vrienden! Schrijf en laat me lezen opdat ik zelf niet meer hoef te schrijven.

Maar boven allen, jij, laatst ontdekte. Schrijfster van parels die mij echte tranen hebben ontlokt. Ik ken jou niet goed genoeg. Ik ken alleen je leed. Ik voel je pijn met je mee. En ik lach. Ik lach zo hard als alleen wij kunnen lachen. Vertel me meer. Help me herinneren. Help ons verwerken. Help ons beiden sterker worden. En laat me lachen…

Mijn ouders zijn in 1986 gescheiden, nadat mijn vader al sinds 1984 een relatie bleek te hebben met de zangeres van de band. Boosheid alom, de hele familie viel over hem heen, vrienden belden niet meer. Het beeld wat ik heb is mijn vader die in zijn opel, afgeladen met spullen en onze huisdieren, zwaait en het gezinsleven uitreed. Hij heeft een aantal jaren gewoon in een krot in Laakkwartier, waar hij met Oud en Nieuw zijn auto moest wegzetten aangezien de opgeschoten jeugd al bezig was zijn auto het vuur op te duwen.

Zoals gezegd: mijn vader was ineens de paria van de familie. Mijn moeder bleef achter met twee kinderen en moest het voortaan maar in haar eentje rooien. Niet de beste grond voor de beslissingen die daarna genomen werden en die een jong leven nog net een stukje verder ongemakkelijk kan maken. Fouten zijn gemaakt en voor zover ik kan nagaan, ben ik er niet slechter van geworden. Ik heb wel mijn portie leed gehad, maar alles is relatief: ik ben gezond en uiteindelijk best redelijk terecht gekomen.

Wat niemand weet, is dat ik op de trap heb gezeten. Net als Wenwen zat ik op de treden van de trap. Nog voordat er uberhaupt sprake was van een scheiding. Ik zag de man van de vriendin van mijn vader, mijn moeder troosten. Op een manier die wat uitgebreider was dan een schouder bieden als vriend. Ik ben niet van de trap gevallen, ik ben naar mijn bed gegaan en heb de deken heel ver over mijn hoofd getrokken.

Oorzaak – gevolg telt alleen als het bekend is. Ignorence is bliss.

Jarenlang heb ik gevochten om me te ontdoen van mijn nerdheid. De grote overwinning kwam pas op mijn 17e toen ik mijn bril verruilde voor een paar lenzen. De enige knieval die ik, tijdelijk, heb gemaakt was de eerste paar maanden nadat mijn kids geboren waren. Onmogelijk om lenzen in die verkleinde pindaoogjes te steken.

Attitude is everything. Mensen kijken wél anders naar je. Vrouwen kijken anders naar je. Een zonnebril gaat niet over een bril.

En nu…ga ik terug…ik ieder geval gedeeltelijk. Mijn grootste zonde wordt geweld aangedaan: ijdelheid. Het is tijd om de spiegels af te plakken, mijn schouders weer te laten hangen, mijn corduroy broek weer uit de kast op te diepen en mezelf weer aan de achterkant van elke groep op te stellen.

Ik heb een bril besteld: dit is waar mijn coolheid eindigt.